ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΛΟΙΟ; ΑΙΓ-ΕΟ;

Της Σαλονίκης μοναχά

της πρέπει το καράβι

Ν. Καββαδίας

Δεν ξέρω σε ποιόν πρέπει το καράβι και σε ποιόν όχι. Δεν μ ενδιαφέρει κιόλας. Ένα είναι το γεγονός: Αν θέλεις να πας Αιγαίο φέτος το καλοκαίρι πρέπει να περάσεις από τα Τέμπη, την εξωτική Λαμία και τα Καμένα Βούρλα, να φτάσεις στην Ραφήνα ή στο Λαύριο, να ταξιδέψεις (;) όσες ώρες θα χρειαζόσουν και από Θεσσαλονίκη με τις καθυστερήσεις. Αφού κάτσεις 3-4 βράδια, το ίδιο δρομολόγιο στο ανάποδο. Και μετά όταν σε ρωτάνε που πήγες διακοπές νιώθεις μαλάκας που τους λες σε νησί και όχι το γύρο της ηπειρωτικής Ελλάδας ("Ήταν υπέροχα, φάγαμε και στον Λεβέντη, μούρλια, άλλο να στο λέω...κ.ο.κ."). Και όλα αυτά γιατί καταργήθηκε και το μοναδικό καράβι για λόγους ανταγωνισμού των εταιριών. Ήταν δηλαδή τόσο μεγάλος ο ανταγωνισμός και το σκότωμα που αποφασίσαν οι πλοιοκτήτες να σταματήσουν να χάνονται αθώοι εφοπλιστές, να λάβει τέλος το μακελειό "Ποιος θα φεύγει από τη Θεσσαλονίκη 2006" με την απόσυρση όλων τους. Λογικό....

Και μένουμε εμείς που νομίζαμε (οι μαλάκες) πως αυτό που μας πιτσίλαγε όταν χαμουρευόμασταν στον Μ. Αλέκο ήταν θάλασσα! Παπάρια! Λίμνη είναι και μάλιστα αντιτουριστική, όχι σαν του Λοχ Νες με το τέρας της, με το κατιτίς παραπάνω! Και καλύτερα που είναι λίμνη γιατί αν είναι θάλασσα κάποια στιγμή θα μπουκάρουμε στο διακοσμητικό κτίριο που λέγεται 'Επιβατικός Σταθμός ΟΛΘ' και που θα είχε μεγαλύτερη χρησιμότητα στην πλατεία των Τρικάλων, και θα μπούμε σε κανένα πλοίο. Εμπορικό. Ό,τι βρούμε. Και θα βρεθούμε να φορτώνουμε σίδερα στην Καμπότζη. Ή λαθραία παιδικά παιχνίδια σε κοντέινερ στις ακτές της Κίνας. Και τότε δεν θα γκρινιάζουμε. Άλλωστε και στον Πειραιά που έχουν πλοία καλύτερα είναι; Mε τους θαλασσοπνίχτες; Άσε καλύτερα....

Υ.Γ.1 Σαν την Χαλκιδική δεν έχει...

Υ.Γ.2 Κάθε σύμπτωση με την πραγματικότητα είναι... πραγματική! Ξυπνήστε δεν έχουμε καράβι!!!

Υ.Γ.3 Ναι ΚΑΙ εγώ συμπάσχω για τον πόλεμο ΚΑΙ εγώ θέλω να σταματήσει. Όμως θέλω και καράβι!

Υ.Γ.4 Επειδή πολύς λόγος έγινε για τον (λανθασμένο) τρόπο γραφής της Βηρρυτού στο προηγούμενο post μαθαίνω. Εδώ στη δεύτερη αράδα (!) μετά τη λέξη γεγονός η άνω τελεία έχει μπει στη θέση της κάτω και το ανάποδο. Δεν θα ξανασυμβεί...

(Κ)ΛΙΒΑΝΟΣ

Ο λαός μου πέθανε από πείνα

και εκείνος που δεν χάθηκε από ασιτία

μακελεύτηκε με το σπαθί.

Χαθήκαν από πείνα σε τόπο γεμάτο γάλα και μέλι

Πεθάναν γιατί οι οχιές και οι γιοί τους

έφτυσαν δηλητήριο στο χώρο

όπου Ιεροί Κέδροι, ρόδα και γιασεμιά

αποπνέουν το άρωμά τους

Πρόκειται για ποίημα του Χαλίλ Τζιμπράν που γράφηκε λίγο μετά το χαμό 500.000 Λιβανέζων. Πότε; To 1916 παρακαλώ!! Τελικά η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Επαναλαμβάνει. Μόνο τις συμφορές και τα δεινά. Τι να πούμε για το Λίβανο; 1916; 1982; 2006; Και μετά; ; Άσε το Ισραήλ... Δεν γαμιούνται; Αυτοί άλλωστε ξέχασαν. Αναγνωρίζουν μόνο το ολοκαύτωμα που 'δέχονται' και όχι αυτό που προκαλούν. Στον κυκεώνα του λόμπι τους, χαμένοι σε εθνικιστικές συνωμοσίες υπέρ και κατά. Και μετά ο αντίπαλος. Μουσουλμάνοι χαμένοι σε ερμηνείες της θρησκείας τους, έρμαια της 'φώτισης' του Αλλάχ τους να τους βάλει να ζουν επάνω σε πετρέλαια.

Το έθνος και ο θεός (κεφαλαία 'ε' και 'θ' μην περιμένετε από εμένα). Αυτά είναι η ιστορία, τα δεινά και οι συμφορές. Έλληνας ή Πέρσης, Χριστιανός ή Μουσουλμάνος, σημαίες, σταυροί, λάβαρα και ημισέληνοι...

Και στη μέση; Ή μάλλον το αποτέλεσμα; Αυτές οι εικόνες. Και η άλλη... Με το κοριτσάκι... Πάντα υπάρχει ένα κοριτσάκι, μάλλον είναι διαβολική σύμπτωση (πάλι θρησκευτικό κατάλοιπο). Πολωνεζάκι στο Άουσβιτς, Ιαπωνάκι στη Χιροσίμα, Λιβανεζάκι χτες. Όχι δεν θα βάλω τη συγκεκριμένη φωτογραφία, που την είδα σχεδόν παντού. Γιατί αυτό το κοριτσάκι φταίει, έφταιγε και θα φταίει πάντα. Όχι για τον πόλεμο. Γιατί στοιχειώνει τα ονειρά σας.

Α.... Και το ποίημα τελειώνει κάπως έτσι....Θυμίζω... το 1916...

Ειρήνη στη Βυρητό μ όλη την καρδιά μου

φιλιά στην πόλη και στα σύννεφα

Στον βράχο που μοιάζει με πρόσωπο ναύτη

Από την ψυχή ανθρώπων φτιάχνει κρασί

Απο ιδρώτα ψωμί και γιασεμί

Πώς έφτασε να χει γεύση καπνού και πυρκαγιάς;

Υ.Γ.1 Ποίημα από 'Τα Νέα' αναδημοσίευση του 'Independent'. Όπως σχεδόν πάντα γράφω και την αφορμή του post...

Υ.Γ.2 Υπήρχε και κυριότερη αφορμή από το ποίημα... Για όποιον μπόρεί και αντέχει... http://www.bubbleshare.com/album/47671/1356651/overview

SERIOUS...

Ξύπνησε λίγο μετά το ξημέρωμα. Με το κεφάλι βαρύ, άνοιξε τη μπαλκονόπορτα να μπει καθαρός αέρας. Την κοίταξε που ακόμα κοιμόταν. Δεν του έλεγε τίποτα πια... Το τέλος της σχέσης είχε έρθει. Μήπως την είχε αγαπήσει και ποτέ; Βγήκε μια βόλτα να ξεφύγει ή καλύτερα να νομίζει πως ξεφεύγει. Τίποτα. Κανένα αποτέλεσμα. Είχε γενικά τάσεις φυγής το τελευταίο διάστημα. Δεν τον χωρούσε η γειτονιά, ο τόπος, ο πλανήτης ολόκληρος. Δεν ήθελε απλά να φύγει. Έπρεπε να το κάνει και μάλιστα σύντομα. Αυτήν δεν θα την έπαιρνε μαζί. Όμως θα έπαιρνε το παιδί, το μοναδικό άτομο που ένιωθε δικό του σε βαθμό παρανοικό. Το ένιωθε κτήμα του. Γύρισε το κεφάλι του στον ουρανό και παρατήρησε τα δύο τελευταία ετοιμοθάνατα άστρα. Ταυτίστηκε. Όμως γνώριζε πως τα άστρα θα αναγεννιούνταν το επόμενο βράδυ όταν θα έφευγε το φως. Μπορούσε με τη φυγή του να τα έχει όλα. Να είναι το άστρο ακόμα και στο μέσο μιας ηλιόλουστης μέρας. Πήρε την απόφαση.....
Γύρισε γεμάτος σπίτι για πρώτη φορά μετά από καιρό. Ετοιμαζόταν νοερά ολόκληρη τη μέρα. Άλλωστε οι άλλες ετοιμασίες είχαν γίνει. Έκλεισε τα μάτια, χαμογέλασε, απόλαυσε τη στιγμή, περίμενε να πέσει το σκοτάδι...
Δεν την χαιρέτησε όσο ήταν ξυπνητή. Ούτε έγραψε σημείωμα. Την φίλησε με το που κοιμήθηκε, πήρε το παιδί μισοκοιμισμένο και μπήκε στο όχημα που είχε παραγγείλει με τις οικονομίες μιας ολόκληρης ζωής. Της ζωής που δεν έζησε αλλά και της ζωής που του εξασφάλισε τώρα την αγορά μιας καινούργιας. Δεν ήταν τυχαίο και το όνομα του οχήματος που του ήρθε αυθόρμητα....Ελευθερία....
Σε 28 λεπτά και 44 δευτερόλεπτα ήταν έξω από την ατμόσφαιρα του Σείριου. Με το παιδί αγκαλιά ατένιζε το άγνωστο και στο βάθος τον γαλαζοπράσινο πλανήτη, τον προορισμό του.
Γέλασε και έκλαψε μαζί. Ήταν ελεύθερος...

Υ.Γ.1 Απόσπασμα από το πρώτο διαπλανητικό ρομάντζο των εκδόσεων Λιακόπουλος.
Υ.Γ.2 Αλησμόνητη η εικόνα στον Χαρδαβλάκα με το ΑΤΙΑ και την επιγραφή 'Ελευθερία' σε σημείο που το γράφουν οι ψαρόβαρκες. Εδώ βασίζεται και το παραπάνω αριστούργημα.
Υ.Γ.3 Και να σκεφτείς πως όλοι οι εθνικολάτρες εξωγήινοι, όπως ισχυρίζονται ότι είμαστε και τελικά είναι, έχουν ορμητήριο των ιδεών τους και κυρίως των βιβλίων τους την πόλη μας. Κατάντια....
Υ.Γ.4 Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα(!) ή καταστάσεις(!!!) είναι συμπτωματική. Μάλλον....

ANOTHER WAR

Τι θες blog μου; Ποιήμα, τραγούδι, κάτι ελαφρό;;
Εκεί που ο πόλεμος μαίνεται; Στη Μεση Ανατολή;
Mη βιαστείς...δεν είμαι με τον καμένο τον μουσουλμάνο... ή με το ζώο τον Εβραίο...
Δεν είμαι με τους λαούς που δεν έχουν μάθει πως η γη ανήκει σ όλους...
Δεν είμαι με τους ντόπιους, όπου κι αν είναι, που νομίζουν ότι η ζωή ανήκει σ αυτούς...
Ακόμα και το γλυκύτερο φρούτο σάπισε....
έβγαλε δόντια....
και περιμένει....
εεεε....
και θα πάρει εκδίκηση.....
soon...
Κυνικά και ουχί εχθρικά...

ΛΙΒ ΓΙΟΡ ΜΙΘ ΙΝ ΓΚΡΙΣ

Στην παραλία ολοταχώς πήγα κι εγώ την Τρίτη
Εδώ κοντά Χαλκιδική, μη φανταστείς στην Κρήτη
Η ζέστη είναι φοβερή εδώ στο downtown

Ψυχολογία στο μηδέν, αυτό που λέμε down

Γι αυτό λοιπόν την έκανα για κάποια παραλία
Δε βρίσκω ρίμα όμως εδώ, γι αυτό θα πω τη Λία (τη θεία)
Ομπρέλα, αντιηλιακό, ρακέτες και καπέλο
Πλατύγυρο και ψάθινο ωσάν το Βενιζέλο (όχι το αεροδρόμιο, τον άλλον)
Και βρήκα ένα γνωστό beach bar στο πρώτο πόδι
Με επωνυμία εύγευστη 'Το Κίτρινο Χταπόδι΄
Ρώτησα το μπάρμαν προς τι η ονομασία
και τρόμαξα ο καψερός με την...πρωτοτυπία
Μου δειξε το κτίριο που το ξερα βουστάσιο
Και έγινε των χημικών το νέο εργοστάσιο
Από την άλλη την πλευρά κοίταξα και εγώ
να δω τον χαλασμένο τον βιολογικό (καθαρισμό)
Σε χταπόδι το κίτρινο δεν είναι ποικιλία
Αλλά μια γενετική μικροανωμαλία
Αν και τρομοκρατήθηκα το είχα αποφασίσει
Εγώ μπάνιο θα έκανα δεν είχα άλλη λύση
Κάθισα στην ξαπλώστρα μου παρήγγειλα ποτάκι (...τα γνωστά με τόνικ)
Και έβλεπα μια ξανθιά ψηλή φτυστή η Μενεγάκη
Την κοίταζα με πόθο, αλλά και με ουσία
Όμως αυτή δεν έδινε καμία σημασία
Έψαχνα ένα βλέμμα της ν αρχίσω το καμάκι
Μα να και μια μελαχροινή ωσάν την Πετρουλάκη
Δίμετρη με ένα string μαγιώ και μέσα στη χλιδή
Άστο τώρα το πρόσεξα πως έχει και παιδί.
Πάντως είναι τέλεια και φοβερά χυμώδης
Τσιρίζει και το μούλικο...που χάθηκε ο Ηρώδης;
Τέρμα το οφθαλμόλουτρο, πάει και το ποτό μου
Άντε λοιπόν στη θάλασσα γαμώ το κερατό μου (..αυτό ταίριαζε..)
Με μακροβούτια κι απλωτές κολυμπώ με λύσσα
Για ν αποφύγω των ρηχών το λάδι και την πίσσα
Έφτασα μέχρι τα βαθιά που λέμε 'δεν πατώνει'
Κι αν έρθεις καλοφάγωτος κανένας δε σε σώνει (και κοινωνικό μήνυμα!!)
Δεν ήμουν όμως μόνος μου και μπαίνω στην ουσία
Δίπλα μέσα στη θάλασσα είδα μια οπτασία
Δεν έχω λόγια,τι να πω μέσα σε ένα ποίημα;
Άσε που πάλι μ όλα αυτά θα χάσω και τη ρίμα
Πανέμορφη, κατάξανθη με τέλεια φατσούλα
Θεσπέσια, μοναδική κι ας ήτανε και τσούλα
Λες να ναι φαντασίωση και να μαι γω γελοίος
Από τον ήλιο τον πολύ να χάζεψα τελείως;
Στον ώμο της μια ζωγραφιά, θαρρώ πως ήταν χέννα
Και το μαγιώ το κίτρινο σίγουρα απ τη Fenna (χορηγός μου)
Γύρισε με κοίταξε και γέλασε λιγάκι
Έμεινα εμβρόντητος με το χαμογελάκι
Μάλλον το είχα δει στη Λίτσα με τα άστρα (την Πατέρα)
Ήταν γραφτό να ερωτευθώ μια του ΑΝΤ1 γλάστρα
Ξέχασα τα προβλήματα ΔΕΗ νερό και νοίκι
Και στης Κασσάνδρας τα νερά πάω για φύκι-φύκι
Ήταν μοναδική στιγμή να πάω στο μιλητό
Με τρόπο και όχι βάρβαρα να πάρω κινητό
Πλησίασα δήθεν αργά σαν να μουνα Καρέτα
Έτοιμος για μια φοβερή στη θάλασσα ξεπέτα
Όμως μα τι περίεργο συνέχεια κολυμπούσε
Αλλά μαζί.. τ ορκίζομαι, μου χαμογελούσε...
Και βρέθηκα στα ανοιχτά και έπινα νεράκι
Με μακροβούτια και απλωτές να πιάσω το --ΛΟΓΟΚΡΙΜΕΝΟ--
Τότε σηκώνει το κορμί και χάνεται στο κύμα
Είδα τα πάντα στο λεπτό του έρωτα το μνήμα (ποιητικότατο!!!)΄
Εγώ στα μεσοπέλαγα κι απ το κολύμπι πτώμα
Και η πουτάνα στα βαθιά γιατί ήτανε ΓΟΡΓΟΝΑ!!!

Υ.Γ.1 Οι έρωτες του καλοκαιριού είναι ψεύτικοι και εφήμεροι
Υ.Γ.2 Γι αυτό τους γουστάρουμε
Υ.Γ.3 Η γοργόνα όπως και το κίτρινο χταπόδι είναι κατοχυρωμένα από το τοπικό εργοστάσιο χημικών
Υ.Γ.4 Αφορμή ήταν μια νέα ποιητική συλλογή που έπεσε στα χέρια μου και έπαθα πλάκα με τις παπαριές που διάβαζα. Αποδεικνύω πως μπορώ και εγώ να γράψω έτσι και χειρότερα!!! Άλλωστε τι λείπει από το ποίημά μου; Θάλασσα; Έρωτας ανεκπλήρωτος; Οικολογία; Τι;;;

ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΙΙ -- Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Το μουντιάλ τελείωσε. Ζόμπι πλέον όλοι σηκωνόμαστε ευτυχισμένοι από τo ποδοσφαιρικό ovedose. Πάμε για το μπλε της θάλασσας να ξεφύγουμε από το πράσινο του γηπέδου, να στρώσει το μάτι (από τη θάλασσα και όχι από τα πλάσματα στις ξαπλώστρες το τονίζω). Η Ιταλία πήρε το κύπελλο, ο Ζιντάν μια κόκκινη, οι διοργανωτές εύσημα, ο ΟΠΑΠ τα πήρε γενικώς, ο Βερνίκος τον πούλο (επιτέλους), εγώ 10 κιλά (πίτσες, μπύρες κτλ.), το φαφαλάκι τον Κανναβάρο (θα 'θελε!!). Έρχεται παγκόσμιο κύπελλο μπάσκετ, πάμε για άλλα...
Βρίσκομαι και εγώ blog μου στο γνωστό μπαλκόνι με άλλο τζιν (αλλά πάλι με τόνικ), χωρίς τη θείτσα που πήρε και το μούλικο μαζί να ενοχλήσει άλλους στη Χαλκιδική , έτσι όπως τσιρίζει στο σύνολο των τριών ποδιών της προφανώς...
Η αξιολόγηση του μουντιάλ με ταξιδεύει αλλού. Ήταν καλό ή κακό; Ουσιαστικά αναρωτιέσαι αν ήταν καλύτερο ή χειρότερο από τα άλλα μουντιάλ που έχεις δει. Αν δεν έχεις δει άλλο μουντιάλ λόγω ηλικίας ή επειδή μόλις μετοίκησες στον πλανήτη μας από εξωτικό πλανήτη 16 ήλιους μακριά από εδώ (άλλο λόγο δεν βρίσκω-πάντως καλωσήρθες) δεν μπορείς να κρίνεις. Δεν είσαι σε θέση ρε παιδί μου...
Μόνο έτσι αξιολογείται μια εμπειρία. Με βάση άλλη. Ή καλύτερα άλλες. Ουσιαστικά η ευφορία ή το ανάποδο που νιώθουμε είναι η διαφορά που προυποθέτει σύγκριση με πριν. 'Το ίδιο' δεν είναι ποτέ. Το παρελθόν δεν γίνεται λήθη. Επίσης ποτέ.
Ταυτόχρονα δεν θα ήταν αλλιώς εφικτό το 'καλό' για κάποιον να είναι ΄κακό' για κάποιον άλλο που βιώνει την ίδια εμπειρία χωρίς την σύγκριση. Δεν θα είχε λογική...
Πάντως η καλύτερη προσωπική σκέψη της βραδίας στα πλαίσια παραλληλισμού μουντιάλ και εμπειρειών (ή καλύτερα σχέσεων για να μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας) ήρθε μετά.(τι...τι μετά; μετά τα δύο τζιν με τόνικ, κάπου στο τρίτο...)
Κανείς δεν έκρινε το μουντιάλ πριν τελειώσει. Όλοι ξέραμε πως το τέλος έρχεται και μάλιστα σύντομα, αλλά περιμέναμε και τον τελευταίο αγώνα για να το πούμε συναρπαστικό ή ανιαρό. Ίσως και προκατελλειμένοι για να το πούμε όπως θέλαμε ή μας βόλευε. Και μετά ήρθε το τέλος. Κατά βάθος ακόμα και οι κολλημένοι με τη μπάλα χάρηκαν που τελείωσε γιατί ακόμα και αν χρειάζονται 4 χρόνια, ένα νέο μουντιάλ θα προσφέρει νέες συγκινήσεις. Και η προσμονή του επίσης. Μάλλον κυρίως η προσμονή του... Blog κάνε τους παραλληλισμούς σου γιατί εκτός από το μουντιάλ, τελείωσε και το τζιν μου...

Υ.Γ. Αν και δεν συνηθίζω να γκρινιάζω, φανταστείτε ολόκληρο το λεκανοπέδιο χωρίς σύνδεση ADSL για 24 ώρες...Όπως ήταν το σύνολο της Β. Ελλάδας χθες από τον provider του ΟΤΕ...

ΙΘΑΚΗ...

Χτες το απόγευμα σε συζήτηση που έκανα σχετικά με εμπειρίες (την ποιότητα και το πλήθος τους) ανέφερα ότι δεν παίζει ρόλο η Ιθάκη, αλλά το ταξίδι. Ξέρω ότι δεν είναι δικιά μου καλό μου blog και δεν είχα σκοπό να κλέψω την Νο2 καλύτερη ατάκα που ξεστόμισε ο Καβάφης (μετά από αυτή που αναρωτιέται ποιός θα τα κάνει πουτάνα τώρα που βάρβαροι γιόκ). Σε τελική αν την παρουσίαζα σαν δική μου θα έλεγα πως δεν παίζει ρόλο η Σέριφος κ.ο.κ.
Μετά λοιπόν από το κλείσιμο του τηλεφώνου μεσολάβησαν 3 τηλέφωνα, 2 σάντουιτς με γύρο (Θεσσαλονίκη γαρ), οι ειδήσεις του STAR και ο διαγωνισμός PLAYMATE 2006 (κάτι σαν τις ειδήσεις του STAR με μεγαλύτερη διάρκεια).
Για να μη δω την EMMANUELLE II (κάτι σαν όλα τα προηγούμενα με πλοκή και συνοχή αριστουργήματος της 7ης τέχνης με πολλά....Oscar ) έκλεισα την τηλεόραση. Όπως καλά κατάλαβες blog μου, είχαν τελειώσει οι μπαταρίες του τηλεκοντρόλ με αποτέλεσμα να είμαι αναγκασμένος να βλέπω STAR ως την αιωνιότητα, κάτι που ακόμα και ο σκληρός Δίας δεν θα έκανε στον Προμηθέα αν υπήρχε τότε τηλεόραση, πόσο μάλλον σε εμένα αν υπήρχε Δίας.
Επομένως, είπα να βγω στο μπαλκόνι με ένα τζιν (με τόνικ, όχι το ρούχο) και να σκεφτώ αυτό περί Ιθάκης.
Ιθάκη δεν υπάρχει. Τελεία και παύλα. Νομίζουμε πως υπάρχει. Ένα ακόμα τέχνασμα για να πείσουμε τον εαυτό μας πως βρήκαμε αυτό που θέλουμε, αυτό που μας εκφράζει. Λες και μέχρι σήμερα δεν υπήρχαν καλύτερες νέες εμπειρίες σε κάθε τομέα της ζωής μας σε σύγκριση με παλιότερες. Ιθάκη είναι ο θάνατος, το τέλος της διαδρομής μας. Μέχρι εκεί υπάρχει και η Σκιάθος, η Θάσος, η Κέρκυρα. Υπάρχουν εκατομμύρια νησιά όμορφα, άσχημα, φιλικά, άγονα, ήσυχα. Πάνω από όλα, διαφορετικά και γεμάτα εκπλήξεις. Που μας καλούν να φύγουμε από την και καλά Ιθάκη και να συνεχίζουμε το ταξίδι...
Το τελειωμένο τζιν (με τόνικ, όχι το ρούχο), η νυχτερινή Θεσσαλονίκη που δεν αντέχεται χωρίς κλιματιστικό στο κέντρο, η θείτσα με το σύνολο των 87 κιλών εκ των οποίων τα 56 σε κοινή θέα λόγω του κομπινεζόν και η θεία (όχι η απέναντι πάλι) φώτιση ότι μάλλον στο 3ο συρτάρι έχει μπαταρίες για το τηλεκοντρόλ με γλίτωσε τόσο από τις βαρυσήμαντες για καλοκαίρι σκέψεις, όσο και από το STAR, που παρεπιπτόντως έβγαλα από τις μνήμες της ΤV. Τρομοκρατήθηκα στην ιδέα και μόνο...

Υ.Γ. 1 Με το νησί Ιθάκη δεν έχω τίποτα, άσε που είναι και γαμώ τα μέρη για διακοπές. Ούτε με το Δία αν συνεχίζει να κάνει trekking στον Όλυμπο.
Υ.Γ.2 STAR άραγε πιάνει στην Ιθάκη; Στον Όλυμπο; Mμμμμμμ......