Ο ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ

Ζω σε οικοδομή στο κέντρο της πόλης. Θα μου πεις ποιός νοιάζεται. Δεν θα το είχα αναφέρει αν δεν ήθελα να γράψω για τον περίεργο της πολυκατοικίας που τυχαίνει και διαχειριστής της. Η πολυκατοικία είναι μεγάλη, με πολλά διαμερίσματα. Ο διαχειριστής κάθε μέρα τα γυρνάει όλα και έχει ένα λόγο για κάθε σπίτι. Οι ένοικοι του λένε τα προβλήματά τους λες και θα τα λύσει. Ο ίδιος πηγαίνει σε κάθε κοινωνική εκδήλωση της οικοδομής. Απλά τον καλούνε και απλά πηγαίνει. Από τον ποντιακό γάμο της Σούλας στον τρίτο, ως την γιορτή νοσταλγών των Απριλιανών που πηγαίνει ο Νώντας του πέμπτου. Αν λείψει όλοι φοβούνται πως κάτι έπαθε. Είναι και ψώνιο. Να φανταστείς πριν από ένα μήνα που κάηκε η παραδιπλανή οικοδομή έκανε επίσκεψη να δει τι έγινε από κοντά λες και ένοιαζε κανένα η ύπαρξή του εκεί. Αφου δεν τον κυνηγήσανε κιόλας...
Παράπονο από τα κοινόχρηστα πάντως δεν έχουμε κανένα. Όλα είναι καθαρά και διάφανα. Τόσα μας παίρνει τον μήνα, τόσα δίνει στην ξαδέρφη του που μας καθαρίζει (λίγο τσιμπημένα βέβαια), τόσα στον κουμπάρο του που επισκευάζει το ασανσέρ (κι αυτό το γαμημένο κάθε βδομάδα δυο φορές χαλάει)
Το μεβγάλο πρόβλημα είναι ο τρόπος ομιλίας στις συνελεύσεις της οικοδομής. Φωνάζει και ωρύεται (λες και θα μας φοβίσει), κλαψουρίζει και βρίζει. Δεν έχει μάθει να μιλάει πολιτισμένα και νομίζει πως όλοι είναι εναντίον του. Αν και κάνουμε συζήτηση αυτός λέει αυτό που θέλει να πει και μετά ειρωνεύεται τους πάντες. Η πλάκα είναι πως όταν μιλάει για τον εαυτό του μιλάει στο τρίτο πρόσωπο όπως ο Καίσαρας! Ο διαχειριστής της πολυκατοικίας έκανε αυτό, το άλλο κτλ.
Σε ένα μήνα έχουμε εκλογές στην πολυκατοικία για καινούργιο διαχειριστή (είμαστε δημοκρατική οικοδομή με αρχές και σύνταγμα). Όχι πως είναι πρόθυμος κάποιος να αντικαταστήσει τον διαχειριστή. Μια νέα ένοικος παιδούλα από τον τρίτο κοιμισμένη και ανίκανη είναι ψιλοπρόθυμη αλλά δεν της δίνουν μεγάλη σημασία.
Το κακό είναι πως η πολυκατοικία είναι παλία. Αν κάποιος δεν ασχοληθεί με τα προβλήματα της η κατάστασή της θα χειροτερέψει. Μα δε βλέπουν οι υπόλοιποι;
Δε βλέπω καλά τα πράγματα...
Λες ν αλλάξω οικοδομή;


Υ.Γ. Συγνώμη για τυχόν 'τυπογραφικά' λάθη.

Η 1002η ΝΥΧΤΑ

Το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο καινούργιο αεροδρόμιο και σταμάτησε δίπλα στα γιγάνταια airbus. Ο πρωθυπουργός κατέβηκε μέσα σε ζητωκραυγές που έκαναν τους υπερατλαντικούς νυσταγμένους τουρίστες να γυρίσουν. Μπήκε στην λιμουζίνα και κατευθύνθηκε στη Θεσσαλονίκη, είκοσι λεπτά διαδρομή από το αεροδρόμιο. Δεν προτίμησε τον πιο γρήγορο δρόμο της υποθαλάσσιας για να θαυμάσει στην είσοδο της πόλης το πρώτο από τα συνολικά τρία αχανή μητροπολιτικά πάρκα. Θυμήθηκε τα φανάρια στην Εγνατία, το μποτιλιάρισμα και χαμογέλασε όταν συνειδητοποίησε πως όλοι οι κόμβοι πλέον ήταν ανισόπεδοι. Πράγματι σε πολύ λίγη ώρα βρισκόταν στο ξενοδοχείο. Βγήκε στο μπαλκόνι, που είχε πιάτο τον Θερμαικό. Ο ήλιος έδυε και κάποιες τελευταίες παρέες τσαλαβουτούσαν στα καταγάλανα νερά. Στο βάθος δύο πλοία έφευγαν για τα νησιά. Σε μια ώρα ήταν τα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης, της μεγαλύτερης έκθεσης στον Ευρωπαικό χώρο. Ζήτησε από τον οδηγό του να ξεκουραστεί. Θα πήγαινε με το μετρό, μόλις δύο στάσεις. Ήθελε να συγχρωτιστεί με τον κόσμο κάτι που τόσο συχνά έκανε. Έφτασε στην Έκθεση και χαιρέτησε εγκάρδια απλούς πολίτες που ήθελαν να του σφίξουν το χέρι. Αμυδρά θυμήθηκε αυτά που είχε ακούσει από τους γεροντότερους για διαδηλώσεις, φραγμένους δρόμους και δακρυγόνα, τότε που ο κόσμος είχε προβλήματα... Το χειροκρότημα της αίθουσας τον επανέφερε στο παρόν. Αρχηγοί κρατών και το σύνολο της βουλής χειροκροτούσε όρθιο....

Έφτασε με τα πόδια στο ξενοδοχείο. Μια τόσο όμορφη βραδιά του έκανε καλό το περπάτημα. Έριξε μια ματιά στο πρόγραμμα της επόμενης ημέρας. Εγκαίνια της νέας επέκτασης της μονάδας υγειονομικής ταφής απορριμάτων είχε μόνο. Και το απόγευμα ελεύθερο. Δηλαδή βόλτα με το τραμ, επίσκεψη στην αναπαλαιωμένη Άνω Πόλη, αν προλάβαινε μπορεί και να πεταγόταν για ένα μπάνιο στην καταπράσινη Χαλκιδική με τα καταγάλανα νερά. Χαμογελαστός έπεσε για ύπνο...

Η Σεχραζάντ έγειρε το κεφάλι της ανακουφισμένη. Αν και είχαν τελειώσει οι 1000 και μία νύχτες, σήμερα το βράδυ, την 1002η, κατάφερε να διηγηθεί στον Πασά ένα ακόμα παραμύθι. Είχε σωθεί...
Την επόμενη ημέρα το δωμάτιο του Πασά, δίπλα ακριβώς στον καθρέφτη το κοσμούσε το κεφάλι της Σεχραζάντ. Ο Πασάς δεν εκτιμούσε τα παραμύθια που δεν είχαν αληθοφάνεια...