Μετά το ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Μακεδονία" και είχε ως θέμα τις συμμορίες των μπράβων που ελέγχουν τη διασκέδαση στη Θεσσαλονίκη ("Τα 'νυχτοκάματα' των μπράβων", 6/6/2007, σελ. 15), ο δημοσιογράφος της εφημερίδας, τη Δευτέρα το πρωί έλαβε μια κλήση από τη διεύθυνση Ασφάλειας Θεσσαλονίκης / τμήμα Δίωξης Εκβιαστών, συγκεκριμένα μία "Πρόσκληση στο όνομα του νόμου" (αρ. πρωτ. 9001/5/373-Α), με την οποία τον καλούσαν στην Ασφάλεια, προκειμένου να καταθέσει όσα γνωρίζει για το θέμα των νονών της νύχτας, προκειμένου να βοηθήσει την αστυνομική έρευνα.
"Στις 10.00 χθες το πρωί βρισκόμουν στο αστυνομικό μέγαρο Θεσσαλονίκης, στην οδό Μοναστηρίου. Στον τρίτο όροφο του κτιρίου, συγκεκριμένα στο γραφείο 301, συνάντησα έναν αστυνομικό που μου συστήθηκε με το όνομα Παναγιώτης Τσίχλης και την ιδιότητα του τμηματάρχη του τμήματος Δίωξης Εκβιαστών. Και τότε έγινα μάρτυρας μιας τραγικής συμπεριφοράς και ενός απίστευτου εξευτελισμού. "
Αρχικά, με ρώτησε από πού έμαθα αυτά που δημοσιεύτηκαν στο ρεπορτάζ. Όταν του απάντησα ευγενικά ότι, σύμφωνα με τις αρχές δεοντολογίας του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, δεν μπορώ να αποκαλύψω την πηγή των πληροφοριών μου, ζήτησε επιτακτικά και με φωνές να του πω ποιοι μου μίλησαν: 'Κοίταξε να δεις, εμείς δεν είμαστε τσουτσέκια όπως εσύ. Ξέρεις πού βρίσκεσαι, αγόρι μου; Ποιος σε δασκάλεψε να τα λες αυτά;', άρχισε να φωνάζει κατά λέξη με απίστευτη ένταση. "Του επανέλαβα πολύ ψύχραιμα ότι δεν είχα να πω τίποτε περισσότερο από όσα ανέφερα στο δημοσίευμα και τότε η ένταση οξύνθηκε. Χωρίς κανέναν απολύτως έλεγχο ο αστυνομικός χτυπούσε το χέρι του στο τραπέζι, τινάζοντας τα πάντα στον αέρα και τσιρίζοντας: "Θα σε πάω στο Εσωτερικών Υποθέσεων και τότε θα μπλέξεις άσχημα. Πού είναι ο δικηγόρος σου να τον ρωτήσουμε ποιος νόμος σου επιτρέπει να μη μιλήσεις στην αστυνομία; Από τη μία μας κατηγορείτε ότι τα παίρνουμε και τώρα δεν μιλάτε;" και άλλα τέτοια, εντελώς ακατανόητα για μένα και άσχετα με το περιεχόμενο του δημοσιεύματος. Όλη αυτή την ώρα προσπαθούσα, επιδεικνύοντας μεγάλη υπομονή, να του πω ότι δεν μπορεί να με εξευτελίζει κατ' αυτόν τον τρόπο.
"Όταν του είπα ότι δεν θυμόμουν απέξω το τηλέφωνο του νομικού συμβούλου της εφημερίδας, εξερράγη: Παιδί μου, έχεις αμνησία; Να σε πάμε καλύτερα σε κανένα γιατρό να σε κοιτάξει. Τι ξέρεις να μας πεις; Τις μαλακίες που γράφεις; Ξέρεις πώς σε λένε; Ξέρεις πού μένεις; Κοιτάξτε, ρε, έναν άνθρωπο που γράφει άρθρα και μαλακίες. Αν πάρω δηλαδή μια σελίδα και γράψω τη λέξη 'το', θα θεωρούμαι κι εγώ αρθρογράφος; Πες μου το τηλέφωνο του διευθυντή της εφημερίδας", είπε και άρχισε να σηκώνει τα τηλέφωνα και να προσπαθεί να βρει τον διευθυντή και τον εκδότη της εφημερίδας μου, φωνάζοντας απίστευτα δυνατά, κουνώντας τα χέρια του και τραβώντας την προσοχή συναδέλφων του, που με κοιτούσαν από το παράθυρο σαν να ήμουν ο χειρότερος εγκληματίας. Μάταια προσπαθούσα να του υπενθυμίσω ότι δεν είμαι κατηγορούμενος και ότι εκείνη τη στιγμή δεν με ανέκρινε".
Κάποια στιγμή ηρέμησε. Και τότε συνέβη το πιο απίστευτο. Μου ζήτησε την αστυνομική ταυτότητα και την έδωσε σε κάποιον συνάδερφό του για να δουν αν 'είμαι καθαρός'! Μου έκαναν εξακρίβωση, δηλαδή, τη στιγμή που με κάλεσαν επώνυμα και μάλιστα μέσα στο αστυνομικό μέγαρο, έναν χώρο που, λόγω του επαγγέλματός μου, επισκέπτομαι σχεδόν καθημερινά. "Οι τραμπουκισμοί από τον αστυνομικό συνεχίστηκαν με την ίδια ένταση. 'Ρε παιδιά, τι μας λέει αυτός εδώ; Υπάρχει νόμος που προστατεύει τους δημοσιογράφους", φώναζε γελώντας. Ύστερα, του έφεραν πίσω την ταυτότητα και την ώρα που μου την επέστρεφε είπε: 'Αυτή την ταυτότητα να την αλλάξεις, είναι παλιά. Κατάλαβες;' Λίγο πριν φύγω, ο αστυνομικός με ρώτησε ξανά αν ήθελα τελικά να πω κάτι. Του απάντησα αρνητικά και είπε: 'Φύγε!'
Μακεδονία Τρίτη 27 Ιουνίου
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι μπάτσοι αγνοούν επιδεικτικά το δημοσιογραφικό απόρρητο και τον ανάλογο νόμο που ισχύει σε ολόκληρο τον κόσμο. Και μάλιστα σε μια ιδιαίτερα επιβαρυμένη περίοδο για το σώμα τους συνεχίζουν τη προκλητική συμπεριφορά μιας και μάλλον οι δημοσιογράφοι φταίνε που βγάζουν τις καταγγελίες του κόσμου για την αστυνομική αυθαιρεσία. Όλοι οι πολίτες έχουν δικαιώματα, μάλιστα κάποιοι λόγω εργασίας έχουν και την υποχρέωση μη αποκάλυψης πηγών. Και μέσα στα τμήματα.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην ένδοξη αστυνομική διεύθυνση Θεσσαλονίκης που έχει σπάσει κάθε ρεκόρ ανάλογων περιστατικών, κάθε φορά διαφορετικών έτσι για να μην πλήττουν (όχι σαν την Ομόνοια με ίδιο βιντεο δύο φορές).
Ζαρτινιέρες, βραδιές νοσταλγίας της χούντας, τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις, κακοποιήσεις μεταναστών, φυλάκιση αθώων με πράσινα παπούτσια, δακρυγόνα στην πλατεία Αριστοτέλους με 40 βαθμούς θερμοκρασία(προχθές)...
Ε ναι ρε Κώστα, με τέτοιο μητρώο τρελάθηκαν που έκανες ρεπορτάζ για μπράβους και νονούς και γι αυτούς ούτε μια αναφορά, ούτε μια καλή κουβέντα!
Υ.Γ. Ας σταματήσει επιτέλους η γελοιότητα των ΕΔΕ (θα γίνει και για το σημερινό περιστατικό). Δεν πείθουν κανένα πλέον...
